Xia Roodenburg (1965) schildert het allerliefste bloemen die ze verweeft met zinnen en woorden die ‘uit haar systeem moeten’. Daarnaast maakt zij ritmische patronen zonder verschil tussen abstracte en figuratieve kunst. Xia ervaart het schilderen als noodzaak om balans te houden tussen haar stemmingen en heftige gevoelsleven.